16 september 2023!

Deze datum stond al even omcirkeld op het krijtbord in de keuken. Het is wel een dingetje, 100 mijl van Ettelbruck naar Maboge. Net geen 6000 Dplus. Ok, de voorbereiding mocht er wezen. De tips en tricks van mensen die weten waar ze over praten ook. Maar uiteindelijk moet je er toch zelf aan beginnen. Het blijft toch 60km meer dan mijn langste afstand tot nu toe. Om nog maar te zwijgen over de beklimmingen die op mijn pad liggen.

Vrijdagnamiddag aangekomen op de airbnb in La Roche met de familie. Bij de legends gaan aanmelden en mijn dropbags gaan afgeven. Geen risico's genomen en mijn eigen pasta gemaakt. Alles netjes klaargelegd en om 8uur mijn bed in. Want elk uurtje slaap is mooi meegenomen. Om 1 uur gaat dan de wekker. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de zenuwen door mijn lichaam raasden. Het helpt dan om een zeer rustige en motiverende vrouw te hebben. Die mee in het midden van de nacht opstaat om mij in Maboge te gaan droppen. Een laatste kus en daar sta je dan onder het afdak in Maboge. De spanning moet van mijn gezicht af te lezen geweest zijn, want een vriendelijke dame van de organisatie kwam even met me praten om te melden dat alles wel goed zal komen. Tot in Vissoule zei ze.
Iets daarna zie ik Jan, Pieter en de Kristoffen binnenkomen. Kijk, van zo een select clubje wordt een mens al iets rustiger.

2:00u: De bussen arriveren in het holst van de nacht. Het is zover, instappen richting Ettelbruck. Met Kristof O. langs mij. Het zou niet de laatste keer zijn.
Speciale sfeer wel in die bus. Sommigen uitgelaten, andere proberen bij te slapen. Maar algemeen wel wat spanning in de lucht. Uitgestapt aan het station te Ettelbruck.
Korte briefing en om 4:00u gaan, het ochtendgloren tegemoet in een rij van hoofdlampjes.

Die eerste 20 gaan alvast heel goed, stel je voor! Aan de eerste cp iets eten, softflasken bijvullen en gaan. Maar hoe mooi is het hier. Ik begin altijd wel graag in het donker te lopen om de zon te zien opkomen. Maar hier is het toch wel speciaal. Achter de heuvels komt er een mooie gloed op. De valleien zijn bedekt met mistachtige wolkpartijen. Hier en daar speel ik al eens haasje over met de Kristoffen. Leuke babbeltjes en moppen helpen me die eerste 40km al heel vlot door te komen. Op de 2de cp aangekomen. Nieuwe sokken en vers shirt aan. Alles bijvullen en een soepje erbij. Maar mijn god, wat is het warm.
De uitzichten en de singletracks hier maken dit voor een stuk wel goed. Ik kan al snel weer aanpikken bij Kristof en dat helpt.

In het volgende dorpje staan meer dan waarschijnlijk de beste supporters ter wereld. Mijn vrouw Natascha, Danté, mijn mama, Luc, Els, Laurien en Lena. Bewonderingswaardig dat ze helemaal tot hier in Luxemburg komen om mij op verschillende plaatsen aan te moedigen. In datzelfde dorpje is ook een pracht van een fontein waar we ons kunnen verkoelen. Het is echt gewoon pokkeheet aan het worden. Maar mooi, zo schone. Singletracks omhoog, omlaag. Prachtig. Cp 3 dan, watermeloen to the rescue. Cola, water. Alles wat zou kunnen afkoelen. Wat zijn die vrijwilligers toch allemaal top.

En terug mee met Kristof. Fuck, het getik van mijn stokken doet een poging om mij in slaap te doen vallen. Kristof stelt voor om terug wat tempo te maken en dat werkt. Maar ik krijg geen slok isotoon meer binnen, laat staan eten. Een kraantje dat zich op onze weg bevindt maakt mij dan weer zeer gelukkig. Gek.
Na kilometer 70 word ik stil en zal ik waarschijnlijk veel gegrommeld hebben.
Dat cp 4 ook nog eens heel vanboven op een heuvel lag, hielp niet voor het gemoed.
Maar goed, uiteindelijk toch op kilometer 80 aangekomen, na veel zuchten, puffen en vloeken.
Ik zag er niet goed uit, zullen mijn trouwste supporters u zeggen. Dat was trouwens ook perfect hoe ik mij voelde. Natascha en Luc maakten zich terecht zorgen dat ik niet zou eten. Ik had een serieuze dip. Het zou ook de enige en meteen de laatste zijn. Goed, kleren wisselen. Spullen opladen en even bekomen. Chocomelkje binnenwerken, geprobeerd om een pasta binnen te krijgen. Maar dit wou het eerste half uur niet lukken. Maar toch verstandig gewacht en proberen te bekomen van die laatste warme 20 kilometers. En jawel, na een half uur kon ik terug beginnen te wreten als weleer. Iets langer dan gepland op de cp gebleven. Maar first things first.

En gaan terug. De warmte neemt af. En ik loop de avond tegemoet. Zalig. Dit is mijn ding. Heel herkomen van de pasta. Heel alleen wel. De bossen in richting België. Na een paar uur kom ik nog in het gezelschap van een Amerikaan terecht. Maar na een tijdje moet ik hem achterlaten. Cp 5, snel bijvullen, een heerlijke wrap en doorgaan.
Nu begint het bij sommige toch door te wegen heb ik de indruk. Eén loper in paniek omdat hij geen bepijling zag. Een andere wist gewoon niet meer wat hij hier eigenlijk allemaal aan het doen was. Bij mezelf ging het goed. Af en toe kreeg ik een telefoontje van het thuisfront en de Jerre. Zoiets helpt om de focus te houden. En geeft een mens moed. Oeps, mijn licht valt uit. Pikkedonker. Maar dit had ik voorbereid. En op een paar minuten was de batterij gewisseld. En door.

Recht naar cp6. Het begon net voor ik aankwam goed te regenen. Alles bijgevuld, kledij gewisseld. Hotdog naar binnen gegooid. Eten ging goed. Koffie en een microslaapje van 20 minuten. Herboren wakker geworden, vervolgens mijn regenjas aangedaan en vertrokken. Na een dikke 5 minuten al spijt van die beslissing, gestopt en jasje weer weggestopt. Ik had het immers al warm genoeg gehad door de dag. En zo een stevige regenbui deed wel deugd. Onderweg nog samen bij twee Nederlanders de lichtjes uitgezet en naar de sterrenhemel gekeken. "A star is a rock that never gave up on its dream to rise". Zij gingen nog even verder blijven kijken maar ik ging door.
Ik ben bijna aan de Confluence des Ourthes. Het begint heel lichtjes te schemeren en ik krijg het gezelschap van een andere Nederlander. Ik ga een paar keer tegen de grond, niks ergs en ontvang nog een paar keer telefoontjes.

Nisramont, hier zou het beginnen volgens Jan. Yup, hij kent er iets van. Een dikke 20 kilometer langs de Ourthe op, die bijna niet begaanbaar is. Een paar keer steil naar boven. En mijn stokken die naar beneden 2 keer mijn leven gered hebben. Zo was het in mijn hoofd, snapt u.
Voorlaatste cp dan met toasts, zalig zo in de ochtend. Koffietje erbij. En gaan. Heerlijk, die 2de ochtend. Het is nu echt niet meer zover, maar het duurt precies wel lang. Het lijkt hier langs de Ourthe maar niet vooruit te gaan.
Puur op karakter geraken we er wel. Ik sta mentaal sterk, heb nog tijd genoeg en moet me dus ook geen zorgen over de cut off maken. Ik kan als het ware genieten van dit laatste stuk. Het komt niet aan op een uurtje. Nog een laatste mindfuck op 5km van het einde. Want daar steek ik de grote weg van Maboge over. En hoor ik links van me al vertier en het klinken van bier aan de finish. Maar de moedige loper moet hier nog een rondje omhoog. 5 Km dat is al snel nog een uur. Mijn benen hebben het feest al een tijdje geleden verlaten. En overleven, dat doe ik nog puur door mijn stokken en de gedachten aan een frisse pint.
Hup naar beneden, een laatste stuiptrekking. Ik loop een wandelaarster tegemoet die ik dit weekend al een paar keer ben tegengekomen. Meer dan waarschijnlijk een steun en toeverlaat van een moedige medeloper. Mijn vraag is eigenlijke heel simpel aan haar. Hoe ver nog?
800 m repliceert ze. Nu, ik krijg niet snel vochtige ogen. Maar het scheelde niet veel.

Ik kom de bocht rond en zie mijn vrouw, mama en zoon beneden te staan roepen. Ikzelf kan niet meer veel zeggen of doen. Ik ben gewoon gelukkig dat ik er ben, in zo een prachtige setting, na net geen 32 uur. Nog één keer aanzetten om de straat over te steken richting finish. In de verte komt Janneman aangelopen. Enter paradise, zegt hem. En weet u, wederom heeft hij gelijk. Kristof staat er ook al om me te ontvangen met open armen.

Ikzelf kan niet meer veel zeggen of doen. Ik ben gewoon gelukkig dat ik er ben, in zo een prachtige setting, na net geen 32 uur

Daar is ze dan, mijn Great Escape medaille.
Ze wordt rond mijn hals gehangen.
Exact zoals ik het me had voorgesteld.
Exact zoals ik het wou.
Verliefd worden op een 100 mijler?

Ja, dat kan.
Nico