Intro - wat vooraf ging
Ooit heb ik me ingeschreven voor de eerste editie (50M) van de Bello Gallico, omdat de route mij aansprak, een bestaand pad door het Nationaal Park de Hoge Kempen in Limburg! Ik ben opgegroeid met de Kalmthoutse Heide als achtertuin, dit parcours zou mij zeker liggen. Mooi, veel zand en wat heuveltjes, goed beloopbaar.

De vergunning werd ingetrokken -vermoed ik- en uiteindelijk hebben de organisatoren twee weken voor de start zelf nog een route in elkaar gebokst, die nu de huidige Bello Gallico is geworden. Als een groentje liep ik die dag de eerste 20km in de kopgroep tot de suikers op waren, nadien heb ik in het wiel van Addie -mentaal totaal leeg- de finish bereikt. We zagen onderweg zwalpende lijken door de bossen dwalen, totaal incapabel de route te volgen. 100 mijl, dat ga ik echt nooit doen! Toen kwam men op de proppen met het concept Legends Slam en werd het verplichte kost! Dat werd toch mooi meteen een “Rookie Slam”, daar kijk ik met veel voldoening naar terug! Als je terugkijkt naar wat al die broekventjes inmiddels gepresteerd hebben die toen tijdens de Legends 500, waar de grote kanonnen aan de start stonden, de kidsrun Legends 250km hebben gefinisht, chapeau! Dan loop ik helemaal achteraan in de rij -met plezier, overigens-.

Soit, de Bello Gallico zelf -modder, donker, vaak regen en alles lijkt dit seizoen hetzelfde- zou ik ook NOOIT. MEER. DOEN. Zucht, het zal dit jaar mijn derde BG100 worden. Maar nu écht nooit meer hoor,... ;-) Hooguit eventueel potentieel nog één keer de 50 mijl knallen. In ieder geval niet 3 rondjes, dat doel spreekt me niet aan. Ik loop niet om persé af te zien. Afzien is een keuze, maar dat is wel eventjes andere koek. Als vrijwilliger is deze wedstrijd overigens echt top. Mensen motiveren, toffe checkpoints, lekker eten, zombies kijken en opfrissen, een echt kerstfeest waar je helden zichzelf elke keer weer overtreffen. Dat ligt mij beter!

Training
Door een onverwachte jobwissel kreeg ik dit jaar plots heel veel tijd om te trainen in oktober en november, mijn trainingsmaten in Delft gingen na de GE allemaal de “die loop ik ook nooit meer” BG100 lopen, met oog op de Legends Slam. Ik heb besloten om na een aantal jaren van uitlopen en “genieten”, een doel te stellen: sub 20! Voelt een beetje als een sub 3u marathon, vind ik. Haalbaar, maar je moet het wel echt uitspreken en ervoor trainen, het gaat niet vanzelf lukken. Ook leuk is dat je dan de kwalificatie eis loopt voor de Spartathlon -niet dat ik ambitie heb om me daar te laten inloten-. Het leek het me super tof om in zo’n volle zaal met zenuwachtige 50 mijl lopers aan te komen. En je hebt geen last van slaapdeprivatie en al die zooi die een tragere 100 mijl met zich meebrengt.

Samengevat: “Een tof doel om naartoe te leven”. Het gaf focus tijdens de trainingen. Naast een consistent weekvolume van zo’n 80 km met wat uitschieters, nu ook weer eens wat kwalitatieve trainingen. Climaxlopen, tempolopen van 40 a 50’, intervallen van 12x600m tot uiteindelijk 5x2km de voorlaatste week. Toen voelde ik het al, aan de voorbereiding zal het niet liggen. Lekker gevoeltje is dat!

Raceverslagen
Raceverslagen, ik zie er eigenlijk het nut niet (meer) van in. Ik ben er al een tijdje mee gestopt, ik kon het niet opbrengen om iets neer te typen vlak na de wedstrijden -als de stofjes hun werk doen-, en als dat moment uitgewerkt is, dan ben ik weer veel te kritisch voor mezelf en krijg je droge kost -zoals dit-. Wellicht hangt het ook wel een beetje samen met de persoonlijke leercurve die je doormaakt. En of je echt racet, of gezapig kiest voor het uitlopen. Het is een leuk naslagwerk als je ergens naartoe geleefd hebt, om het proces en de uitkomst nog eens terug te beleven. Soms kan het anderen inspireren of motiveren om ook eens uit hun comfortzone te stappen. Maar vaker is het toch vooral een verheerlijking van afzien en slechte beslissingen -vooraf, tijdens en soms zelfs nadien-, wat op zich best vermakelijk kan zijn. De meeslependheid en connectie met de mensen zelf mis ik vaak in zo’n verslag. Soit, loslaten, gewoon typen, ook dit doe je voor jezelf, net als elke ultra! Bij deze een inkijkje in mijn beleving van één van de fijnere wedstrijden die ik tot nu toe gelopen heb qua beleving.

De wedstrijd:
Goed geslapen van tevoren, ideaal weer, goed getraind, belangrijker nog mentaal goed voorbereid -Dank Frank, Ivo, Teun, Gaston, David-. Gekozen voor grip. Het plan is om te proberen om door te komen na 8u45, na analyses van Ivo z’n wedstrijden bleek er dan voldoende tijd te zijn voor ronde 2. De tijd tikt gezapig voort. Gezellig babbelend met Jozef en Nico, diepe gesprekken met Merijn, frisse beentjes en hoofd. Toch lopen Merijn en ik verkeerd, ach maar 300m. Merijn zag dat het goed zat bij mij, en stuurde mij vooruit! Wow, wat een boost gaf dat.

In de wisselzone gaf mijn moedertje me een bord pasta en werd ik weggestuurd rond 13u15, helemaal op schema! Deze ronde geen grip, wel demping. En dat gaf vleugels! De race begon hier voor mij, samenlopen met anderen lukt nu niet meer, ik wil wel, maar ik raap ze op, ik eet ze op, de spirit is hoog! Een wandelaar roept me toe: “16”. Hoe kan dat, bizar!? Ik blijf mensen inhalen op weg naar de laatste drop bag. Ik race als een bezetene naar Pecrot, dat stimuleert dan ook meteen m’n eetlust. OVERDRIVE! Sub 19 kan ook, als ik rond 18u vertrek heb ik nog een kleine 5u voor 42km, een makkie met deze wonderbenen!

Een pijltje 100m voor het checkpoint vlieg ik voorbij en ja hoor, ik zit weer op het lusje door de diepe modder en water. Ik heb niet door wat er gebeurd omdat ik met iemand in m’n spoor aan het racen ben. Uiteraard herken ik dat water, maar ik zit precies in een vreemde deja vu die als ik middenin dat water sta écht binnenkomt. De volger begrijpt het niet, maar maps.me bevestigt mijn dommigheid. Exact de drie langzaamste kilometers, OPNIEUW. i.p.v. 17u38 kom ik nu aan om 18u02. Ik word moedeloos, chagrijnig van het zoeken in de tent naar m’n drop bag -die al een half uur klaar staat in het CP, waarom onderschat ik ook deze toppers?!- Alle mensen die ik had ingehaald maken zich alweer klaar om te vertrekken of zijn alweer door. Ik ben kwaad op mezelf, Geert, Guido, Inge en het hele team van Sandy en Allard kalmeren me, ieder op zijn manier. Ze verhangen de pijlen, zodat niemand na mij meer dezelfde fout hoeft te maken. Pfoeh. In het checkpoint komt ook een goede vriendin Inga Lehmann binnen, ze ziet er nog sterk uit, en loopt in haar eerste 100M gewoon op een podiumplek. -Later zal ze er nét naast vallen, maar wat een topprestatie zeg!-

Ik verlaat na een veel te lange pauze, met nieuwe schoenen en een halve maaltijd, rond 18u25 het CP. Rustig wandelend vertrek ik, ruim 5u30 voor die sub 20. Weg uitdaging. Mijn benen zijn plots loodzwaar, mijn hoofd is donker. Wat een kinderachtigheid allemaal! Het is nog steeds een topdag. Ik heb nog steeds top benen. Mijn maag doet het perfect. Als dit de tegenslag is die je hebt, mag je je gelukkig prijzen! SCHAKELEN. In sneltreinvaart haal ik zowat iedereen weer in, geen trage kilometers meer te bespeuren.

Ik loop makkelijk in de range 10-12 km/u, over het glooiende parcours. Dat heb ik zo diep in een lange race nog niet vaak meegemaakt. Hooguit ooit eens tijdens de laatste 4 km van de Legends. -Dat zal ik nooit meer vergeten, Frank ;-) Heerlijke herinnering.

Ik vraag Teun grappend in een voicebericht naar zijn PR, hij antwoordt iets in de trant van: “Niet zo zeuren over peren, gaan met die banaan!” Ik probeer Inga te bellen omdat ik al snel alle vrouwen weer heb ingehaald, ze neemt niet op. In Bierbeek zie ik een strijder gefocust croque monsieurs eten, Evariest. Nog 2u10 op de klok. 19km. Ik prent hem in dat we voor die sub 19 moeten gaan (9km/u is gewoon haalbaar als je je goed voelt) en spoor hem aan om te vertrekken, zelf ga ik nog even naar ‘t WC. Ik krijg die tosti zelf niet weggewerkt, zonde, maar zie wel zijn lampje voor me -dat bleek later Tom Avontuur te zijn-. Uiteraard loop ik nét dan weer op de domste plek ter wereld iets te lang door en kom ik weer op de route vóór het CP - maar dan in tegengestelde richting-.

De laatste kilometers
Een hoofdlamp komt mijn kant op, en ik snap er niks meer van. Waarom loopt hij mijn kant op. Ik kijk op m’n horloge “nog 142km”. Zucht, weer 5’ weg. Omdraaien, bijna volg ik de loper door een kleine kortsluiting in mijn brein, maar maps.me wijst me weer naar het juiste pad. Hoezo verlies ik de focus?! Het maakt me zodanig nijdig, dat ik komende kilometers ram en beuk tot ik Tom inhaal en ook hem aanspoor dat sub 19 mogelijk is. Ik hoor aan hem dat hij wel wil, maar er niet echt in geloofd. Ik blijf pushen, nog steeds iets reserve houden, kramp wil ik nu ook weer niet,... m’n maag blokkeert eventjes. Kalm blijven. Oplossen met een scheutje Gaviscon, topspul. Ik zie dat het rode lampje van Evariest snel dichterbij komt. YES. Nog eventjes en dan samen racen, dat is leuk! Hoofdlamp flikkert, batterij bijna leeg. Ik probeer nog het licht wat te dimmen maar het helpt niet. Rugzak uit, batterij vervangen en door.

Tom komt me weer voorbij, maar mijn ogen staan gericht op het lampje van Evariest. -Een topper die dit jaar de Swiss Peaks 660 gaat lopen- Als ik dan bedenk dat ik bij de Swiss Peaks na 90km al de cut off niet meer kon halen een paar jaar terug, dan geeft dit mij echt energie! Ik GA die man nog inhalen, 6km nog. Is er nog genoeg tijd op dit snelle deel van het parcours? Ik gebruik de langere hellingen om het gas helemaal open te draaien. Hoe sterk loop ik nu?! Ik zie zo nu en dan ook een wit lampje achteromkijken. Kijk, dit is leuk. Hij voelt dat er iemand aankomt. Uiteindelijk kom ik tot op 100m. Bij de finish bedanken we elkaar voor de toffe laatste etappe, ondanks dat we geen moment hebben samengelopen. We hebben elkaar echt gepusht en allebei dik die sub 19 behaald. Bizar eigenlijk, voor deze wedstrijd was mijn snelste tijd op de 100mijl zowat een backyard ultra. Ik loop de zaal via de verkeerde deur binnen. Frank is duidelijk perplex: “Putain man” / high5! Ik zie dat de zombie-koning trots is op één van zijn nazaten.

Bizar eigenlijk, voor deze wedstrijd was mijn snelste tijd op de 100mijl zowat een backyard ultra

Mijn maatjes halen me binnen, wat een applaus, Ivo staat op uit z’n stoeltje. Wauw! Eindelijk weer eens oprecht trots op een sportieve prestatie. En om de climax nog mooier te maken, zie ik Tom Avontuur binnenkomen op 18u59. Dikke prestatie ook voor hem! Ik glunder en neem alles in mij op. Er staan bijna 165km op de teller, ik ben super blij met de indeling van de race. Die laastste etappe zullen er niet veel zo snel gelopen hebben, schat ik in. Hier kan ik nog eventjes van nagenieten. Natuurlijk niet te lang, want de Legends trail komt er ook snel weer aan,...

Adriaan Pandelaers